Een dagje Westpunt
Na hectische weken waarin diverse zaken moesten worden geregeld eindelijk tijd om samen met mijn Surinaamse vrienden, vanuit mijn periode in Suriname en die hier ook wonen, het eiland te verkennen. Waar ging de reis naar toe, jawel Westpunt dat 42 kilometer westelijk vanaf Willemstad ligt. Ik had al gehoord dat westpunt een totaal ander gedeelte van Curacao is, alleen de weg er naar toe zou niet al te best zijn. Om zeven uur verzamelen bij de Churchill mal aan de Churchill weg. Nu ben ik al ruim acht jaar niet met mijn Surinaamse vrienden wezen chillen, dus was ik vergeten dat tijd voor de Sranang man een relatief begrijp is. Na een uur wachten melde de eerste zich, no Spang toch. Met een groep van vier auto’s en 13 personen kon de trip naar Westpunt beginnen. Dat wil zeggen op nog geen vijf kilometer buiten de stad werd er bij een bushalte gestopt, ging de kofferbak open en kwamen de rotirollen te voorschijn want er moest eerst ontbeten worden.
Na dit stevige ontbijt, met een gevulde maag begon dan echt de trip naar Westpunt. Elke kilometer die ik verder van de stad reed zag ik het landschap veranderen, vlakke wegen werden heuvelachtig en de omgeving werd steeds groener. Het Curacao dat ik in 1965 voor het laatst gezien had, een kaal door eiland is, mede door de klimaatverandering, veranderd in een groen klip. De weg die slecht zou zijn was redelijk tot goed, oké hier en daar ontbraken de strepen, maar daar kijk ik al niet meer van op. Waar je wel goed voor moet opletten zijn de aspirant Max verstappen die, in plaats van te genieten van het landschap, je voorbij zoeven.
Na ruim een uur rijden kwamen we bij een weg / zandpad of iets wat er op lijkt, vandaar was het stapvoets richting Watamula. Op punt van bestemming aangekomen stond een oude hut, met een houten tafel, die zijn beste jaren achter zich had liggen. Auto’s uitladen om vervolgens vijftig meter over karang naar Watamula te lopen.
Voor diegene die niet weten wat karang is, dit is gestolde lava zo scherp als scheermessen. Ik was dus heel blij dat ik mijn Timberlands aan had want zelf met deze schoenen was het geen pretje om over de karang te lopen, ik benijde mijn vrienden op slippers dan ook niet.
Watamula hole zou een plek zijn waar het zeewater uit gaten in de grond omhoog spat. In praktijk is het een rotsachtige kust waar op de plek dat het water omhoog spat een paar plateaus in zee liggen. Deze plateaus geven op afstand het effect dat het zeewater uit de grond komt. Helaas geen gat in de grond en geen meters hoge fonteinen van opspattend zeewater, wel was de plek, vergeleken met Willemstad, een verademing de heerlijke zeebries deed mij goed.
De volgende stop werd Draaiboi een strand op zo’n twintig kilometer van Willemstad. Maar alvorens de reis kon aanvangen moest er eerst gegeten worden.
De mobilekeuken en de BBQ werden opgesteld en de dames en mijn vriend Stephen begonnen met volle overgave te koken en te BBQ. Nu zijn mijn Surinaamse vrienden Javaans en ik kan jullie één ding verklappen die kunnen heerlijk Javaans koken, njang switi.
Daar zit je dan met je Surinaamse vrienden onder een Pinahut met uitzicht op de Caribische zee, hoe hou ik dit vol. Om 14.00 uur gingen wij richting stad, twintig kilometer voor de stad verlieten wij de weg richting. Willibrordus, om vandaar richting kust naar Draiboi te rijden. Draaiboi is een leuke baai met een kunstmatig strand, zeg maar het zelfde als ik Lloret de Mar en Blanes, waar het heerlijk vertoeven is.
Natuurlijk gingen alle potten, pannen en kookgerei mee, want uren zonder eten dat kan niet. Op Draaiboi mag je, in tegenstelling tot veel ander stranden op Curaçao, je eigen drinken en eten meenemen, de geur van BBQ kip en steak kwam ons tegemoet.
Voor slecht 10 NAF, omgerekend 5 euro, een ligbedje gehuurd om onderuit te genieten van het lichtgroene kristalheldere water. Met kijken alleen koop je niks, zwembroek aan en plons de eerste duik in de Caraïbische zee was een feit.
Nu zou je denken dat het water warm is, niks is minder waar, je lichaam is de hele dag blootgesteld aan temperaturen van 30 graden en hoger een duik in de Caraïbische met een temperatuur van 26 graden werk dus verfrissend.
Om 18.00 uur kwam er een einde aan een mooie dag, die ik samen met mijn Surinaamse vrienden had mogen mee maken. Snel naar huis een frisse douche, hapje eten en op het balkon nagenieten van een mooie zondag, die mijn vrienden en ik snel weer een keer gaan overdoen.
Voor nu Drumi dushi en tot de volgende Blog / Vlog, hoe het is om te leven op een eiland.
WIMA
